Er zijn zo van die dingen die ik, na menig decennium als redelijk actieve muziekluisteraar, maar niet kan begrijpen. Dat Gerard Van Maasakkers en zijn liedjes nog altijd niet tot de gekende leerstof behoren, is er daar eentje van. De nu zeventigjarige Nederlandse Brabander, die al een hele tijd naar het zuiden is afgezakt en in Gent woont, is namelijk een liedjesschrijver van erg groot talent en is dezer dagen bezig dat nog maar eens te bewijzen met een theatershow, die ik iedereen van harte kan aanbevelen, net als deze nieuwe plaat, die daar een bescheiden en live opgenomen neerslag van is.

Twaalf songs op de plaat, waarvan drie bewerkingen of vertalingen zijn, die, merkwaardig genoeg de ruggengraat van de plaat vormen: “C’est Mon Bateau” van Jo Lemaire wordt “Bootje van Papier”, deels in het Nederlands, deels in het Frans gezongen. “Naar de Knoppen” is dan weer de vertaling uit Wannes Capelle’s West-Vlaams, waar het “Noar de Wuppe” heet en van de al even onderschatte Ad Van Meurs werd “Cathedral if Pines” omgezet in “Kathedraal van Populieren”. Daarnaast zette Rembert De Smet “Brug Over de Rivier” op de muziek en dat is dan weer een tekst van prentenboekenman Arnold Lobel, die vertaald werd door Theo Olthuis. Ale het overige werk is van Van Maasakkers zelf, soms gloednieuw, maar soms ook al even bekend, zoals de titelsong, die de plaat opent en “Kleinigheid” dat ze afsluit.

Wat je vanaf de eerste beluistering van de plaat opvalt, is de spontaniteit en de organische manier waarop de plaat tot stand gekomen lijkt te zijn. Van Maasakkers is gewoon zichzelf, wordt schitterend, subtiel en kwinkelerend begeleid door Frank Cools op gitaar en ukelele en door multi-instrumentalist Mike Roelofs en met z’n drieën zetten ze een live-sfeer neer, waarbij je wel applaus hoort of vingergeknip van het publiek, maar waaruit elke bindtekst of vertelelement zorgvuldig is weggeknipt, zodat je een soort “live-in-de-studio-met-publiek” gevoel krijgt, dat ervoor zorgt dat je je van deze plaat heel erg blij gaat voelen. Van Maasakkers weet je te ontroeren, hij kijkt kritisch om zich heen, maar blijft altijd meedogend en empatisch een voor zichzelf. Dat wijst op het bereiken van een zekere leeftijd, durf ik te denken en die vaststelling stemt me dan weer hoopvol in deze erg donkeren tijden, waarin we me z’n allen bezig lijken elkaars leven zoveel en zo snel mogelijk onleefbaar te maken: als je naar Van Maasakkers luistert, geloof je dat het nog goed komt met de wereld.

Los daarvan moet ik -en heel graag- nog wijzen op “Mea Culpa”, dat, naar mijn erg bescheiden mening, zowat het allerbeste is, wat Gerard ooit aan papier heeft toevertrouwd: spijt en berouw op zo’n geloofwaardige neerzetten, zonder dat het melig klinkt, daarvoor moet je van erg goeden huize zijn. Ik mag bij deze hopen dat Van Maasakkers nu eindelijk eens echt mag doorbreken in ons en zijn Vlaanderen: de man maakt namelijk de prachtigste liedjes en zijn live-shows zijn als een warme deken om je schouders, als het buiten erg onaangenaam koud en kil is. Zullen we vanaf nu met z’n allen laten zien dat ook wij, koele Vlamingen, daar nood aan hebben?

(Dani Heyvaert)